Krótko i na temat

Czas pisać pierwszą notkę. Wypadałoby się na początku przedstawić i coś o sobie napisać. A więc nazywam się Klaudia. W październiku zaczynam weterynarię na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu ( jestem MEGA, MEGA podekscytowana!!!!!). O weterynarii marzyłam od podstawówki. Zawsze chciałam leczyć zwierzęta, zajmować się nimi. W naszym domu ciągle były jakieś zwierzaki i  podejrzewam że dlatego załapałam taką smykałkę do tego. Pomagałam również w lokalnym schronisku co też dużo wniosło do mojego życia. Dlatego nigdy nie wahałam się co do wyboru studiow. Wiedziałam że chcę to robić i że zrobią wszystko aby to osiągnąć. Ale tak naprawdę na początku wszystko wydawało się takie ładne, piękne. W szkole dobrze sobie radziłam. Przez całe gimnazjum miałam stypendium naukowe. W liceum skupiłam się już głownie na biologii i chemii. Ale średnią miałam w granicach 4,5. Co jak na poziom naszego liceum było całkiem nieźle. Myślałam że dostanie się na weterynarię to będzie pestka. Byłam nastawiona tylko na naukę. Nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz byłam na jakiejś imprezie. Ogólnie rzecz biorąc nigdy nie kręciło mnie prowadzenie bogatego towarzysko życia. A więc czego chcieć więcej? Niestety na swojej drodze napotkałam wiele przeszkód. Numerem jeden jest oczywiście dyskryminacja "bo Ty jesteś kobietą, nie jesteś silna, za mała, za delikatna" ogólnie wszystko na nie. Nawet nie mialam możliwości nigdy się wykazać a ludzie już mnie skreślają. A najśmieszniejsze jest to że wiele ludzi robi to nawet mnie nie znając. Oczywiście zdaję sobie sprawę że moja budowa trochę mnie ogranicza, ale no proszę.....Weterynaria to szeroko rozwinięta dziedzina i nie znaczy to zaraz że mam podnosić konia jedną ręką ( ludzie chyba tego ode mnie oczekują). Ale postanowiłam, że na przekór wszystkim ja będę parła do przodu i udowodnię tym niedowiarkom że też MOGĘ! Kochani nigdy nie pozwólcie aby ktoś podcinał wam skrzydła już na samym początku! Druga kwestia to to że trochę przeliczyłam się z maturą. No coż już tak mam że takie egzaminy zawsze mnie stresują i blokują wewnętrznie. Przyznam się również bez bicia że trochę zaniedbałam chemię. Chyba zbyt późno zreflektowałam się że mam braki i że nasza nauczycielka tak naprawdę nic nas nie nauczyła, a ludzie radzą sobie tylko dzięki korepetycjom. Taka moja mała uwaga. Nie ma co odkladać rzeczy na później. Masz braki ? Zacznij nad tym pracować już dzisiaj. Powtarzając sobie " spoko mam jeszcze czas. Zrobie to jutro" do niczego nie dojdziesz. Skończy się na tym że cały materiał bezmyślnie będziesz pochłaniał na kilka dni przed maturą. No i stalo się. Napisalam tę maturę. Mimo lekkich problemów z chemią, z biologii zawsze bylam z siebie zadowolona. Nigdy nie mialam ocen poniżej 3, rzetelnie podchodzilam do tematu i uczyłam się z lekcji na lekcję. Niestety matura którą pisałam w 2014r udowodniła że się myliłam. Byłam zawiedziona. Mimo że czułam że jestem przygotowana wyniki zupełnie tego nie odzwierciedlały. I wytłumaczcie mi teraz jak to jest.. że człowiek uczy się systematycznie i się stara i zawali a ktoś komu w ogóle nie zalezy, nigdy jakoś specjalnie się nie uczył ma lepsze wyniki. No coż. Tego nigdy nie zrozumiem. Ale tak było i musiałam się pogodzić, że niestety wyniki nie pozwalały mi nawet marzyć o dostaniu się na weterynarię. Oczywiście przez pierwsze kilka dni od dostania wyników był płacz i zgrzytanie zębami. Obwiniałam siebie że zaniedbałam chemię i zachodzilam w głowę dlaczego biologia rownież poszła mi nienajlepiej. Potem przyszedł czas działania. Stwierdziłam że nie poddam się tak łatwo i będę walczyła. Zmotywowana zrobilam sobie tzw "gap year". Plan był taki aby przez rok nadrobić zaległości z chemii i oczywiście poprawić rownież biologię. Jeśli chodzi o tę kwestię naprawdę nie mam sobie nic do zarzucenia. Już we wrzesniu miałam gotowy plan dzialania, harmonogram pracy, zadania z chemii, książki i wiele, wiele innych. Tak, siedziałam codziennie i rozwiązywalam zadania z chemii, uczylam się teorii dział po dziale. Naprawdę w przeciągu tego roku nadrobiłam masę materiału. Wszystko stało się takie jasne. Z chłopakiem spotykalam się tylko raz w tygodniu i to w zasadzie był jedyny dzień w ktorym robiłam sobie przerwy. Miesiąc przed maturą narzuciłam sobie jeszcze szybsze tępo siedziałam nad maturami od 7 do 22. W pewnym momencie byłam tak nakręcona tym wszystkim że organizm zaczął się buntować. Zmęczenie, bóle głowy. Żyłam na pograniczu wytrzymałości, byłam nieznośna ale to wszystko w imię kochanej weterynarii. Wszystkie maturki wychodziły mi średnio na 83%. Z czego ogromnie się cieszyłam. Dlatego w 2015 podeszłam do matury już śmielej niż w zeszłym roku. Niestety jak to juz bywa z moim szczęściem maturka niezbyt przypadła mi do gustu. Uważam że poziom był dosyć wysoki w porównaniu do innych matur, do tego niestandardowy przy czym NOWA PODSTAWA dostała wręcz śmiesznie banalną maturę i do tego miała więcej czasu. Phi. Naprawdę czuję że mój rocznik był wyjątkowo pokrzywdzony. Mimo starej podstawy dostaliśmy matury niestandardowe. Nie takie pod które uczyli nas nauczyciele. Po maturze wyszłam z mieszanymi odczuciami. Niby wszystko zrobiłam, ale był ten niedosyt. Pogłębiło się to jeszcze bardziej gdy zobaczyłam matury nowej postawy. Z biologii też nie byłam zadowolona. Jedyne co nasuwało mi się to to że zycie jest niesprawiedliwe. Bo przecież nie jestem kompletnym debilem, przecież uczyłam się pilnie. A w gruncie rzeczy zorganizowanie sobie takiego planu nauki gdy ma się tyle czasu wcale nie jest takie łatwe jak się wszystkim wydaje. Wyniki... Przyznam że na początku się cieszyłam. Z chemii miałam więcej niemal o 30% w porownaniu do zeszłego roku no i napisałam ją lepiej niż kochaną biologię! Można? Można! Takie wyniki pozwoliłyby dostać się mi  do Wrocławia przez ostatnie 4 lata. Więc  myślałam że tym razem się uda. Ludzie podejrzewali że progi jakoś drastycznie nie podskoczą bo jest niż etc. Skladalam tylko do Wrocławia. Bo z chłopakiem mieliśmy tak mieszkać, bo blisko do rodziny, bo znam etc. Tym się kierowałam. Dzisiaj żałuję że nie zlożylam gdzieś dalej przeciez zawsze można się przenieść. No i nadeszla chwila prawdy. Progi na weterynarię 2015.. Po prostu mnie zamurowało. Wyżej niż w Warszawie. Coś we mnie pękło. Myślałam że skoro tyle z siebie daję, tyle poświęciłam to chociaż się uda. Czułam się jak zwyczajny frajer. Co powie rodzina, ludzie pomyślą że jestem kretynką bo przecież poprawiałam mialam tyle czasu ble ble... no i przede wszystkim to uczucie że marzenia wymykają Ci się spod palców. Nigdy tak nie płakałam jak tego dnia. Stracilam nadzieję że progi spadną na tyle abym mogła się dostać. Co powiedzą Ci wszyscy ludzie ktorzy od początku we mnie nie wierzyli? Według których się nie nadaję? Ten dzień był jak wyjęty z życia. Płacz, płacz, cierpienie. Potem zaświtał mi pomysł odnośnie studiów niestacjonarnych. Słyszałam że traktuje się ich trochę z gory. Ale to nic w porównaniu z możliwością realizacji marzeń. Otwarcie powiem że nie jestem bogata, rozpieszczona. W domu się nie przelewa. Więc sama nie wiem skąd pojawila mi się ta myśl w głowie. Ale postanowiłam powaznie porozmawiać z rodzicami. Naprawdę chciałam studiować weterynarię. Robić to co kocham. ( potem wyszlo że dostalabym się do Olsztyna, Lublina, Krakowa i chyba Poznania, ale papierow oczywiście nie złożylam). Stanęło na kredycie. Tydzień temu złożyłam papiery na niestacjonarne. Kompletnie nie wiem czego się spodziewać. Boję się że nie podołam finansowo, że sobie nie poradzą. Ale staram się spychać te myśli na boczny tor i cieszyć się tym że będę mogła spróbować. Dużo zawdzięczam też chlopakowi. To on codziennie motywuje mnie do walki i do dzialania aby pokazać sobie i innym że można, mimo wszystko :) A jak było z wami?